ผิดหวังจากใครกี่คน ชดเชยได้ด้วยความสมหวังจากธรรมในตนคนเดียว!
และในทางตรงข้ามนะครับ สมหวังจากใครทั้งโลก
ก็ไม่เท่ากับผิดหวังในตนเองเพียงหนึ่ง
นั่นเพราะเราคนเดียวเท่านั้นที่อยู่กับตัวเองทั้งวัน
ถ้าตัวตนของเราเป็นที่น่าชื่นใจ
ก็เท่ากับอยู่กับความน่าชื่นใจตลอด ๒๔ ชั่วโมง
แต่ถ้าตัวตนของเราเป็นที่น่าขมขื่น
ก็เท่ากับเราอยู่กับความขมขื่นทุกนาทีเช่นกัน
ตนเองนั่นแหละ จึงควรเป็นที่ตั้งแห่งความสมหวังสูงสุด
น่าเสียดายที่ผู้คนถูกฝึกให้ตั้งความหวังกับคนอื่น
จะเอาอะไรๆจากคนอื่น ยกเว้นตนเองจริงๆ
โชคดีอยู่อย่างหนึ่งครับ
ชีวิตมนุษย์คนหนึ่ง ถ้าตั้งความหวังไว้กับตัวเองอย่างถูกทาง
ก็มีสิทธิ์สมหวังขึ้นเรื่อยๆด้วยการพยายามเติมอะไรสักอย่างให้เต็ม
เหมือนตั้งใจทำน้ำให้เต็มตุ่ม
ถ้ารักษาความตั้งใจไว้ด้วยการเติมน้ำวันละขัน
หรือวันไหนไม่ได้ถึงขันเอาแค่หยดสองหยดก็ยังดี
นานวันนานปีไป ในที่สุดตุ่มก็อาจมีน้ำเต็มก่อนตาย
การตั้งความหวังที่ดีที่สุด คุ้มที่สุด ในชาติที่ได้เจอพุทธศาสนา
คือการเข้าให้ถึงความสุขทางธรรม
อันได้จากการเจริญสติ ยอมรับสภาพของตัวเอง
เข้าใจเหตุผลของแต่ละสภาพในตนเอง
กระทำทุกข์ให้กลายเป็นประตูแห่งความสุข
แค่เห็นทุกข์ไม่เที่ยงได้สักครั้งเป็นหนังตัวอย่าง
ก็รู้สึกแล้วว่าอรุณรุ่งแห่งนิพพานอยู่ตรงนี้ ที่นี่ ไม่ใช่ที่ไหน
เมื่อเข้าใจธรรมะของพระพุทธเจ้าท่านจริงๆ
ว่าเล่นกับการยอมรับความทุกข์ รู้จักเหตุแห่งทุกข์
เต็มใจละเหตุแห่งความทุกข์
ก็ไม่เคยเห็นจะมีใครหน้าเศร้าสักคน
นั่นแปลว่าถ้าตั้งความหวังให้ตัวเองหมดทุกข์
หรือมีทุกข์เบาบางที่สุดเท่าที่มนุษย์เดินดินพึงมี
คุณจะสมหวังจากหลักวิธีของพุทธเป็นแน่แท้
หันหลังให้กับความคาดหวังในคนอื่น
เข้ามามีสติตื่นหวังรู้ความจริงในตนกันเถอะ!
ดังตฤณ
มกราคม ๕๕
ที่มา
http://bit.ly/140ywuV
