จากประสบการณ์ที่อยู่กับลูกศิษย์เล็กๆ มาพอสมควรนะคะ
ถ้าพ่อแม่หย่ากันแล้วต่างคนต่างเป็นเืพื่อนที่ดี
ไม่ว่ากล่าวกันและกันในทางเสียหาย
คนรอบตัว เช่น ญาติๆ ไม่พูดทำนองว่าเป็นเด็กมีปัญหา
เด็กก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ
เดี๋ยวก็ลืมๆ ไป เพราะเขามีความสนใจอื่นๆ ด้วย ตามประสาเด็ก
ไม่ได้ขาดความอบอุ่นถึงขนาดที่ต้องกัุงวล
เพราะปกติก็ไมไ่ด้เจอหน้าพ่อแม่ตลอดเวลาอยู่แล้ว
พ่อแม่ไปทำงาน ลูกไปเรียน เจอกันตอนตื่นกะก่อนจะนอน
และเสาร์อาทิตย์เท่านั้น
แถมช่วงสุดสัปดาห์เด็กบางคนเรียนพิเศษอีกต่างหาก
ถ้าคุณหย่าแล้วจัดเวลาให้ดีๆ
แบ่งเวลาให้ลูกๆ ใช้เวลากับพ่อและแม่บ้าง
ไปนอนค้างแต่ละบ้าน
บอกลูกให้เข้าใจ ว่าพ่อแม่รักลูกเหมือนเดิม
เพียงแต่ว่าไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้วเท่านั้น
ลูกศิษย์หลายคนพ่อแม่หย่ากัน
ก็ไม่เห็นจะเป็นเด็กสุขภาพจิตเสื่อมตรงไหน
และเด็กเข้าใจด้วยค่ะ เพราะว่าแก่แดดพอ
สื่อโทรทัศน์ต่างๆ มันเข้าถึงนะคะ
แถมเพื่อนๆ ก็คงมีที่พ่อแม่เลิกกันอยู่บ้าง
ตรงกันข้ามกับบางคนที่พอแม่ทะเลาะกันรายวัน
เด็กเครีัยดค่ะ อายุราวๆ ลูกคุณนั่นแหละ
บางทียังบ่นออกมาให้ดิฉันฟังเลย
เด็กวัยประถมนะคะ ทุกข์เพราะศึกในครัวเรือน
แต่ถ้าคุณทะเลาะกันให้ลูกเห็น
(ไม่ว่าจะหย่าหรือไม่หย่า) มันก็แย่ทั้งนั้นค่ะ
เพราะสันติภาพในบ้านมันไม่มีค่ะ
ระวังคำพูดของคนรอบข้างให้มาก
เด็กไำม่มีปัญหาหรอกค่ะ
ถ้าเราไม่แสดงว่าเขาไม่เป็นที่รัก
ไม่เป็นที่ต้องการ พ่อมันไม่เอา ไปหลงเมียน้อย
ไอ้เด็กมีปัญหา พ่อไม่รัก ฯลฯ
ถ้าไม่มีคำพูดพวกนี้ มีแต่ความเข้าใจและปลอบประโลม
ว่าถึงอย่างไรพ่อแม่ก็รักหนูทั้งนั้น
ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะลูก
ปัญหาจะน้อยลงมาก
และสุขภาพจิตเด็กจะัไม่เสื่อมค่ะ
